Het was in 1987, samen met mijn vriend Stéphane Gras, dat we besloten deel te nemen aan de eerste gesleepte zweefvliegwedstrijd in St Sauves d’Auvergne, genaamd “Challenge Européen.” Deze wedstrijd, georganiseerd door de club van Châteaudun, had als belangrijkste doel piloten van grote zwevers uit verschillende landen samen te brengen. De coördinatie van dit evenement, zoals vele andere die zouden volgen, was in handen van Didier Neveu en zijn team.
En zo maakten we op deze prachtige locatie voor het eerst kennis met degenen die onze vrienden zouden worden: ‘Papy’ en zijn team van slepers. Bij de piloten waren Grégoire Patrick, Lalaurie JP, Neveu Laurent, Gahide François, Dufour Silvain, Krebs Yvon, Fouju Daniel en de familie Gourdet. Onder de buitenlandse deelnemers bevond zich de Duitser Uwe Wagt.
Persoonlijk kende ik nog niet veel van grote zwevers, en samen met mijn vriendin Brigitte brachten we avonden door met repareren in een geweldige sfeer. Op de eerste dag, tijdens de trainingen, brak ik beide vleugeltips van mijn zwever na een gedenkwaardige crash. Het was toen dat ik JP Lalaurie ontmoette, die met zijn Zuid-Franse accent zei: “Maak je geen zorgen, morgen vliegt het weer.”
Na een fantastische week in St Sauves besloot ik dit concept in België te ontwikkelen. Ik nam de coördinatie op mij en Stéphane was verantwoordelijk voor het vinden van piloten. In het begin was het niet makkelijk (“weer een nieuwe afdeling”), maar veel van de oorspronkelijke piloten, die nog steeds vliegen, herinneren zich het begin. Onze eerste wedstrijd vond plaats in Oreye, en de foto’s van die dag hangen nog steeds in het clubhuis. Daarna volgde de eerste internationale wedstrijd in Bauffe, die geen groot succes was, maar het diende om alles op gang te brengen. Later volgden de “inter” wedstrijden met de titel “Coupe Européenne F3I.” Deze titel kregen we bij ons eerste contact met de FAI.
Ik coördineerde gedurende tien jaar in België. We hadden tot wel 20 piloten per wedstrijd, maar geleidelijk aan liep de afdeling terug. Ik denk dat dit vooral komt doordat het moeilijk is om zwevers in de handel te vinden. Maar nu ik dit seizoen opnieuw actief ben, heb ik met vreugde gezien dat het niveau is gestegen (in het eerste jaar in St Sauves spraken we over verbluffende snelheden van 35 seconden). We hadden een eerlijke opkomst vergeleken met andere afdelingen, en voor volgend seizoen hopen we op nog meer deelnemers.
Voor dit seizoen, dat nu afgelopen is, heb ik de trofee die mijn naam draagt opnieuw beschikbaar gesteld. Deze wordt toegekend aan de piloot met het beste gemiddelde in snelheid. Dit jaar gaat hij voor een jaar naar Jacques Wouters, met een gemiddelde van 33,58. Om de trofee definitief te winnen, moet hij drie keer worden behaald.
Terwijl ik deze regels schrijf, realiseer ik me dat er al vijftien jaar zijn verstreken…
Ik kijk ernaar uit om jullie allemaal weer op het veld te zien.
Yves Bourgeois